பதிவு 3 ஷத்திரியர் என்றால் யார் ?தமிழகத்தில் சத்திரியர் யார்?

பதிவு 1ல் தமிழகத்தில் சத்திரியர் இல்லை என்று சொல்வது அறியாமை என்று பார்த்தோம்.

பதிவு 2ல் சத்திரியரே முதற்தரக்குடியினர், பிராமணர்கள் சத்திரியர்களை வணங்க வேண்டியவர்கள் என்று பார்த்தோம். 

இந்த பதிவில் ஷத்திரியர் என்றால் யார்? அவர்களின் குணங்கள் என்னவென்று பார்ப்போம்.

ஷத்திரியர் என்றால் யார் ?தமிழகத்தில் சத்திரியர் யார்?

“உள்ளத்தை அள்ளித்தா” என்ற தமிழ் திரைப்படத்தில் ஒரு காட்சியில் உண்மையான மணிவண்ணன் யார் என்று கண்டுபிடிக்க ஒருவர் ஒரு யோசனை சொல்வார் "இடுப்பை கிள்ளினால் முதலாளி கத்துவார்" என்று சொல்லி ஒரு மணிவண்ணனின் இடுப்பை கிள்ளுவார் அதற்கு அவர் கத்துவார். “ஐ இவர் கத்துறார் இவர்தார் மொதலாளி” என்பார்.. கவுண்டமணி இன்னொரு மணிவன்னை கிள்ள அவரும் கத்துவார் அதற்க்கு கவுண்டமணி “ஐ இவரு கத்துறார் இவரும் மொதலாளி, ஐ அவரு கத்துறார் அவரும் மொதலாளி, ஐ நானும் கத்துறேன் நானும் மொதலாளி” என்று நகைப்பார்,,

அதுபோலதான் உள்ளது தமிழகத்தில் இன்றைய சத்திரியரின் தேடல் ,வாள் ஏந்தியவறேல்லாம் தம்மை சத்திரியர் என்று கூறிக்கொள்கிறார்கள்.

பெரியாரின் கேள்வி.

“சத்திரியன் என்ற பெயர் யாருக்கு உரிமை உண்டென்று சொல்ல முடியும்? யார் யாரை ஷத்திரியர் என்று கூப்பிடுவது? சத்திரியன் என்றால் நாட்டை ஆள்பவன், போர்வீரன் என்பதாக பொருள் சொல்ல பட்டிருக்கிறது.அந்த முறைப்படி எல்லோரும் ஷத்திரியர் தாம். ஏதாவது ஒருகாலத்தில் நாட்டை ஆளாதார் யார் இருக்கிறார்? பட்டாளத்தில் போர்வீரனாயிலாதார் யார்? ஒரு காலத்தில் வேளாளர்,நாயிடு, வன்னியர், ராஜுக்கள் , நாடார்கள், செட்டியார்கள், குயவர்கள், மறவர்கள், தொட்டியர்கள் ,பார்பனர்கள் ,முகமதியர்கள் போன்று பலரும் அரசாண்டு இருக்கிறார்கள். இப்போது நம் நாட்டை ஆங்கிலேயர்கள் தான் ஆள்கிறார்கள் அந்த முறைப்படி யாரை ஷத்திரியர் என்று கூப்பிடுவது? ஒரு காலத்தில் ஆண்டவர்களை ஷத்திரியர் என்பதா? அல்லது இப்போது அரசாள்பவர்களை ஷத்திரியர் என்பதா? ஆளுகிரவனை மாத்திரம் சத்திரியன் என்பதா..? அல்லது அவன் குடும்பத்தையே ஷத்திரியர் என்பதா? அல்லது ஆளுகின்ற சாதியை ஷத்திரியர் என்பதா..? 

இப்படி பார்ப்போமானால் உலகத்தில் உலகத்தில் உள்ள மக்கள் பூராவையும் ஷத்திரியர்கள் என்று சொல்ல வேண்டும். என்னென்றால் நாம் காணு சாதியோர் என்போர் ஒரு காலத்தில் ஆண்டுதான் இருக்கிறார்கள் ,யுத்தத்தில் சேவை செய்துதான் இருக்கிறார்கள்”

பெரியார் இன்று இல்லாவிட்டாலும் அவரைப்போலவே இன்று பலருக்கும் ஐயங்கள் ஏற்ப்பட்டிருக்கும்,ஏற்படவும் கூடும்.ஆகவே இவற்றிற்கான விடை கூறவேண்டியது நமது கடமையாகிறது.

பெரியாரின் கேள்வியில் நியாயம் உள்ளதா? வர்ணம் , சாதி என்பவை பிறப்பினால் ஏற்படுபவை . எவரும் தங்கள் விருப்பப்படி தங்கள் வர்ணத்தை சாதியை மாற்றிக்கொள்ள இயலாது. வர்ணம் என்பது ஒப்பனைக்கு பயன்படுத்தும் முகபூச்சோ ,உதட்டு சாயமோ அல்ல, விருப்பம் போல் மாற்றிக்கொள்ள . வர்ணம் , சாதி என்பவை மதமோ,அரசியல் கட்சியோ அல்ல,நினைத்தபடி வெட்டிக்கொள்ள ஒட்டிக்கொள்ள.

கோவில்களில் பூசை செய்வதாலோ ,பூனூல் அணிந்து சந்தியாவந்தனம் ,காயத்திரி மந்திரம் செய்வதினாலோ,எல்லோரும் பிராமணன் ஆகிவிடுவதில்லை. பிராமணனைப் பிறந்தவன் பூநூல் அணியாது, ஆச்சாரங்களை மறந்து மது,மாமிசம் உண்பதால், அவன் பிராமணனில்லை என்றாகிவிடாது, ராணுவத்தில் எத்தனையோ பிராமணர் பணியாற்றுகின்றனரே? வணிகத்தில் ஈடுபட்டவறேல்லாம் வைசியரா? செட்டிகளா? வணிகம் செய்ததால் பெரியாரின் தந்தையும்,தனயனும் ஈரோடு செட்டியாராகிவிடவில்லையே. 

ஆட்சியிலிருந்தோர் , யுத்தசெவை செய்தவர்கள் எல்லோருமே சத்திரியர்தாமே என்ற கேள்வி நையாண்டி தனமாக உள்ளேதே அன்றி, அறிவு பூர்வமாக இல்லை. வணிகத்தில் ஈடுபடாது மருத்துவம், பொறியியல், சட்டம், அரசு ஊழியம், அரசியல் எனப் பல்வேறு துறைகளிலும் ஈடுபட்டுள்ள செட்டியார்கள் சாதி நீக்கம் செய்யப்படுவதில்லையே. வணிகம் செய்யும் செட்டிதான் வைசியரா? இல்லை அவரது மனைவி மக்களும் வைசியரா? இது என்ன கேள்வி சத்திரியன்,வைசியன்,சூத்திரன்,பிராமணன் என்பதெல்லாம் குலப்பெயர்கள். அவை தனிமனிதப் பெயர்களல்ல.

மன்னர்கள் படைதிரட்டிய போது,பல்வேறு சாதிகளை சமூகங்களைச் சேர்ந்தோரையும் அதில் சேர்த்தனர். அவ்வாறு , வேறு குலங்களிலிருந்து படையில் சேர்ந்தோரெல்லாம் சத்திரிய குலமாகி விடுவதில்லை. சத்திரியன் என்பது பிறப்பினால் ஏற்ப்படுவது ஆகும்.

வாள் ஏந்துபவர்கள் எல்லாம் ஷத்திரியர் ஆகமுடியாது...

உலக வரலாற்றில் மிகச்சிறந்த உயர்ந்த நெடிய தொன்மையான பாரம்பரியமிக் பெருமை மிக்க உயர்நாகரீக கலாச்சாரம் கொண்ட முதன்மையான வரலாறு இந்திய வரலாறாகும்.

இந்திய வரலாறு காலத்தால் நிர்ணயிக்க இயலாத காலந்தொட்டு சிறந்து விளங்கி வந்தது .அவ்வாறு காலத்தால் நிர்ணயிக்க இயலாத காலத்தில் நடந்த நிகழ்வுகளை நாம் புராணங்கள் என்கிறோம். காலத்தால் அறிந்து கொள்ளகூடிய நிகழ்வுகளை வரலாறு என்றே அழைக்கிறோம். இந்தியாவில் புராண காலந்தொட்டே உலகே வியக்கக்கூடிய அளவில் மிக உயர்ந்த கலாசார பண்பாட்டு பெருமைகளுடன் மக்கள் வாழ்ந்துவந்தனர்.

அப்படிப்பட்ட மக்கள் கூட்டத்தின் தலைமை பொறுப்பை இரு குடிவழியினர் ஏற்று வழிவழியாக சிறப்புற நடத்தி வந்தனர் .அக்குடி வழியினர் சூரிய குலத்தோர் என்றும் சந்திர குலத்தோர் என்றும் அழைக்கப்பட்டனர்.அவர்கள் சத்தியத்தையும் தர்மத்தையும் கடைபிடித்து ஒழுகினார்கள். மக்களின் நலனை மட்டுமே உயிர்மூச்சாக கொண்ட தவ வாழ்கை வாழ்ந்த சீலர்களாக வழிவழியாக திகழ்ந்தார்கள்.

சூரிய சந்திர குலத்தவரின் ஆளுகையின் கீழ் மக்கள் சுபீட்சமாக வாழ்ந்தனர். அடக்குமுறையற்ற சுதந்திரமான மக்கள் கூட்டத்திலிருந்துதான் உயர்நெறி கலாச்சாரங்களும் சிறப்பான தோன்றும். சுபீட்சமாகவும் பாதுகாப்பாகவும் மக்கள் சந்திராதித்த மன்னர்களால் பராமரிக்கப்பட்டனர். ஆதலால் இந்தியாவின் நாகரிகம் மிகசிறப்புற்று விளங்கியது.

 

இவ்விரு குலத்தாரின் ஆட்சி வடக்கே திபெத் பீடபூமியிலிருந்து தெற்க்கே லெமூரியா கண்டம் (குமரிக்கண்டம்) வரை பரந்திருந்தது.

இவ்வாறு அவர்கள் பரவி வாழ்ந்த பகுதிகளை 56பகுதிகளாகப் பிரித்து 56தேசங்களாக கொண்டு ஆண்டு வந்திருக்கின்றனர். 56 தேசங்களையும் (நாடுகளையும்) க்ஷேத்திரங்கள் என்று அழைத்தனர். க்ஷேத்திரம் என்றால் தமிழில் “நாடு” என்று பொருள்படும். க்ஷேத்திரமாகிய நாடுகளுக்கு அதிபதிகளாமையால் நாடுகளுக்கு அதிபதிகள் என்று பொருள் கொள்ளும் விதமாக க்ஷேத்திரியர்கள் என்று அழைக்கப்பட்டனர் . ஷேத்திரியர் என்ற பதம் மொழிவழக்கில் ஷத்திரியராகி அவர்கள் சூரிய குல சத்திரியர் சந்திரகுல ஷத்திரியர் என்று அழைக்கப்பட்டனர்.


தசரதன், ராமன் போன்றோர் சூரிய குலமென இராமாயணம் கூறுகிறது.
(தென்னாட்டில் சோழ மன்னர்கள் சூரியகுலத்தை சேர்ந்தோர் என அவர்களின் மெய்கீர்த்திகள், கல்வெட்டுகள், போன்றவையும், பெரியபுராணம் போன்ற நூல்களும் உணர்த்துகின்றன. முதலாம் இராசராச சோழன் தன்னை ரவிகுல மாணிக்கமெனவும். சத்திரிய சிகாமணி எனவும் கல்வெட்டுகளில் பொறித்துள்ளான். தன் ஆட்சியிலிருந்த பேரரசை ஒன்பது நாடுகளாக பிரித்து அவற்றிலோன்றிற்கு ரவிகுல மாணிக்க வளநாடென்றும்,மற்றொன்றிக்கு சத்திரிய சிகாமணி வளநாடென்றும் பெயரிட்டான்.)

மகாபாரத பாண்டவர் , கவுரவர் போன்றோரும் அரிச்சந்திரன் , துஷ்யந்தன், பரதன் போன்ற வடபுல மன்னர்களும் சந்த்திரகுலத்தோராவர்.
(தமிழ்நாட்டுப் பாண்டியரும்,சேரரும் சந்திரகுலத்தவரே என பண்டைய நூல்கள்,கல்வெட்டுகள், மெய்கீர்த்திகள் கூறுகின்றன.)

இந்த ஆட்சிகுடியினரான ஷத்திரியர்களுக்கு மக்களை வழிநடத்தி செல்ல வீரத்துடன் ஊக்கம் ,நேர்மை , பொறுமை போன்ற குணங்களும் தேவைப்பட்டன . நேர்மையற்ற வீரம் முரட்டுத்தனமாகும். அது கொடுங்கோன்மைக்கு வழிவகுக்கும் . பலநூறு ஊர்களைக் கொள்ளையிட்டுத் தரைமட்டமாக்கிப் பல லட்சம் மக்களை கொன்றுகுவித்த மங்கோலியத் தலைவன் கேங்கிஸ்கானை வீரன் என்றோ சத்திரியன் என்றோ பாராட்ட இயலாது.

சத்திரியர் போர்களத்திலும் போறுமையுடையோராக ,அடக்கம் உடையோராக இருத்தல் வேண்டும். வெற்றியை மட்டுமே குறியாக கொண்டு ,முடிந்தவரை உயிர்ப்பலியை குறைத்திட வேண்டும். முதியோரை , நோயுற்றோரை பெண்களை, குழந்தைகளைக் கொள்ளாதிருத்தல்,புறமுதுகிடுவோரை ,அடிபணிந்தோரை ,ஆயுதம் இல்லாதோரைத் தாக்காமை, மறைந்திருந்து தாக்காமை, தகுந்த காரணமின்றி உயிர்ப்பலி கொள்ளாமை , தூதுக்கு பின்னரே போருக்குசெல்லுதல் கதிரவன் மறைவுக்குபின் போர் செய்யாதிருத்தல் போன்ற மரபுகளை சத்திரியர் கடைபிடித்தனர்.

“ஆவும் ஆனியல் பார்ப்பன மாக்களும்
பெண்டிரும் பிணியுடை யீரும் பேணித்
தென்புலம் வாழ்நர்க்கு அருங்கடன் இறுக்கும்
பொன்போல் புதல்வர் பெறா அ தீரும்
எம் அம்பு கடிவிடுதும் நும் அரண் சேர்மின்”
–புறநானூறு பாடல் 9

எனப் போர் துவங்கும் முன் எச்சரித்தனர். “படைக்கருவி இழந்தவன்,காயம்பட்டு வீழ்ந்தவன், ஆயுதம் இல்லாதவன், புறமுதுகிட்டவன், அஞ்சியவன், சரணடைந்தவன், கைதொழுது நிற்ப்பவன்,பிள்ளையிழந்து சொகமுற்றவன், ஆடையற்றவன், உறங்குபவன், உட்காந்திருப்பவன், பிறருடன் போரிட்டுகொண்டிருப்பவன் ,தன்னை எதிர்க்காதவன், வேறு சிந்தனையிலிருப்பவன், இவர்களை கொல்லக்கூடாது என மநுதர்மம் வலியுறுத்துகிறது.- மநுதர்மம் – 8, 138, 139.

இவ்வாறு நீதிநேரிமுரைகளுக்குக் கட்டுப்பட்டு போரிடுதலே அறப்போராகும்.
சத்திரியர் முறையானப் போர்பயிற்சி பெற்று , அறப்போர் முறையினைக் கையாண்டனர். அறப்போருக்கு மாறானது “மறப்போராகும்” . அது இரக்கமற்ற முறையில் கொன்றுகுவித்தலும், தீயிட்டு கொளுத்துதலும் , கொள்ளையிடுதலுமாகும். அந்தவகையில் “கவுண்டமணி சொன்னது போல நாங்களும் வாளேந்தினோம் நாங்களும் சத்திரியர்தான்” என்று சிலர் தற்போது கூறத்தொடங்கியுள்ளனர். அவர்களுக்கு சத்திரியரின் தகுதியில் வீரத்தை தவிர வேறு எதாவது பண்பு இருக்கிறதா? இதை அவர்கள் எப்போதாவது சிந்தித்து பார்த்திருபார்க்ளா? அப்படி சிந்தித்திருந்தால் அவர்கள் என்றோ உணர்ந்திருப்பார்கள் அவர்கள் “அசூர” குலமென்று. .”வீரம் மட்டும் ஒருவனிடம் இருந்தால் அதற்குப் பெயர் வீரமல்ல “முரட்டுத்தனம்.”



சத்திரியர் யாரும் தவறு செய்தால் மட்டுமே உணர்ச்சிவசப்படக்கூடியவர்கள். அவர்களுக்கு இயல்பாகவே யாரையும் சீண்டி பார்க்கும் குணமோ, மற்றவர்களை துன்புறுத்தி பார்க்கும் குணமோ இராது. அசூரர்கள் அதற்க்கு எதிர்மாறாக இருப்பார்கள். அந்த அசூர்களும் மூவேந்தர் படையில் நெடுங்காலமாய் இருந்து வந்திருக்கின்றனர். அதனால்தான் இப்போது மூவேந்தர் தாங்கள்தான் என்று உரிமை கொண்டாடி வருகின்றனர்.

“வீரலல்லாதோர் , புறமுதுகிட்டோர், காயம்பட்டோர், வயோதிகர், சிறுவர், இவர்கள் மீது போர் செலுத்துதல் படைமடம்” எனச் சங்கநூல்கள் இழித்துக் கூறுகின்றன. நேர்மையான வீரன் படைமடம் செல்லான் என்பதைப், “படைமடம் படான்பிறர் படைமயக்குரினே” எனப் புறநானூறும், (புறநானூறு-142 ) “படைமயக் குற்றபோதும் படைமட மொன்றில்லாதான்” எனச் சூடாமணியும் சுட்டுகின்றன.(சூடாமணி -9,10)

இவ்வாறு ,வீரத்துடன் பல்வேறு மாண்புகளை பெற்றிருந்தச் சத்திரியகுலமே, தமிழகத்தில் சான்றோர் குலம் எனப்பட்டது. சங்கநூல்களில் பிராமணன் என்ற வடசொல் அந்தணன், பார்ப்பான் எனவும், ஷத்திரியன் என்ற வடசொல் சான்றான் எனவும் எழுதப்பட்டுள்ளதை அடுத்த பதிவில் பார்க்கலாம்.

//மக்களின் நலனை மட்டுமே உயிர்மூச்சாக கொண்ட தவ வாழ்கை வாழ்ந்த சீலர்களாக வழிவழியாக திகழ்ந்தார்கள்.// (மக்களின் நல்வாழ்வே தன் உயிர்மூச்சென்று வாழ்ந்த நம் காமராஜர் ஐயாவின் வாழ்வே இதற்க்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டாகும். இருக்காதா, எத்தனை ஆயிரம் ஆண்டுகள் நல்லாட்சி தந்த குலம். அதே மரபணுவில் வந்து, அதே உணர்வு இரத்தத்தில் கலந்திருந்தமையால். காமராஜரால் மிக அசாதரணமான, மிகத்திறமையான ஆட்சியை வழங்க முடிந்தது.)